CAESAR

I.

CAESAR.

De huius nominis origine sunt opiniones eruditorum variae. Nonnulli enima caeso elephanto deducunt, quem Poeni, quorum lingua ex Syriacâ fluxit, nominant caesam, hoc est, Spartianus quoque et Servius dicunt, vocatum primum hoc nomine C. Iulii Caesaris avum, qui in Africa elephantem interfecit, Caesarem linguâ Punicâ appellatm. Quibus aslentitur Constantinus Manasles p. 71. Καίσαρες γὰρ έλέφαντες τοὶς Φόινιξι καλοῦνται. Nonnulli a caesarie, cum qua primus in Iuliorum familiâ in lucem prodiit Iul. Caesar. Verisimilior eorum sententia, qui id nominis primum illi inditum existimant, quia matris uterô erat excisus, etiamsi Festus Pompeius tales potius Caesones appellandos existimer. Multi hanc in sententiam eunt. Suidas inprimis, qui inquit in Iulio, Καὶσαρ, οὕτως ὀνομάζονται οἱ Π῾ωμαίων βασιλεῖς ἀπὸ Α᾿ουλίου τȏυ μὴ γεννηθέντος. Vide Fungerum in Caesar, et Vossium, in Caesones. Nic. Lloydius. Addo, quod Imperatores postea, creatum unum ex filiis vel nepotibus, vel sanguine iunctis, ad quem imperium transferre meditabantur, primum Principem iuventutis; post, exstinctâ fere Caesarum familiâ, Caesarem: tandem Nobilissimum Caesarem appellavêre. Cuius instituti primus Auctor fuit Octavius Augustus, apud Tacitum Annal. l. 1. c. 3. Exemplum in Nerone habemus; qui a Claudio Princeps iuventutis dictus est. Et exstant in Huberti Goltzii Augusto numismata aliquot cum his inscriptionibus: C. L. Caesares: Augusti. F. Coss. desig. princ. iuvent. In Aelio Vero, c. 2. qui ab Adriano adoptatus et Caesar appellatus est etc. Ioh. Rosinus infra laudandus. Salmasio Caesar tantum primus appellatus est Ceionius Commodus, qui et Aelius Verus: Imperatoribus antea nomine hôc exsistente propriô. Tunc itaque primum novum genus honoris in Rem publ. introductum, inquit, ut essent CAESARES, velut candidati quidam Imperii, et designati eius heredes; Quae eadem quoque iam Augusto mens, cum Caium et Lucium suos Principes iuventutis voluit appellari; sed more suô in re nova usitatum etiam liberâ Republ. titulum usurpavit: Pari civilitatis iudiciô, atque titulum Principis Senatus ipse sibi vendicavit. Porro huic Vero simul cum appellatione Caesaris tributa est facultas utendi coccinei pallii; praesente Hadrianô: et purpurâ etiam, sed sine auro, cuius antiquitatis auctor Commodus Imp. in Epist. ad Albinum. Hinc Spartian. in Severo, c. 14. Caesarm, inquit, Bassianum filium suum Antoninum a Senaiu appellari iussit, decretis Imperatoriis insignibus. Cuius ritus primus auctor Hadrianus fuit, cum Verum Caesarem designaret, vide Casaubon. et Salmas. Not. ad loca cit. et infra in voce Nobilissimus. Hodie simile quid habemus in Rege Romanorum, qui vivô Imperatore subinde eligitur, in spem indubitatam successionis. Vide Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 7. c. 13. Ex Caesar, corruptum est vel potius concisum, Czar, quô titulô Moscorum utitur Imperator, ut in hac voce videre est etc.

II.

CAESAR

Vastallae Dux, aemulus Ducis Niverniae, Mantuam aslerentis. Caesar Vindocinus, fil. nothus Henrici IV. ex Gabrielide. Franciscâ lotharingâ, Mercurii Ducisâ, A. C. 1609. Ductâ, numerosae prolis parens, fortitudine et proudentiâ muneribusque inclitus, obiit A. C. 1665. aetat. 71.